Словенечкиот јазик или „slovenščina“ е јужнозападнославјански јазик што припаѓа на словенската гранка на индоевропското јазично семејство. Официјален јазик е во Словенија, каде што е мајчин јазик на околу 2,1 милион луѓе, и е еден од 24-те официјални јазици на Европската Унија. Се зборува и од словенечки малцинства во Италија (Фриули-Венеција Џулија), Австрија (Каринтија и Штаерска), Унгарија, Хрватска, и во емигрантски заедници низ светот (САД, Канада, Аргентина, Австралија итн.).

​

Словенечкиот е еден од најстарите стандардирани словенски јазици, со документирана традиција уште од 1550 година, кога биле отпечатени првите книги: Катехизис и Абецедар од Примож Трубар. Јазикот бил силен симбол на национален идентитет и културна автономија, особено во времето на Австро-Унгарската империја.

Интересна особеност на словенечкиот е тоа што тој го зачувал граматичкиот двоен број – форма што постои за двајца (покрај еднина и множина), што го прави посебен меѓу современите европски јазици. Ова значи дека постојат различни форми за „јас“, „ние двајца“ и „ние (повеќе од двајца)“.

​

Словенечкиот јазик се карактеризира и со многу дијалекти – дури над 45, што е забележително многу за земја со мала територија. Некои од овие дијалекти се толку различни што понекогаш звучат како посебни јазици, но сепак се разбирливи со стандардниот словенечки. Стандардот главно се базира на централните дијалекти околу Љубљана.

​

Поради историјата на Словенија како дел од поранешна Југославија, многу Словенци исто така зборуваат српско-хрватски, а поради географската положба, се чести и германизмите и италијанизмите во секојдневниот говор.

Словенечкиот јазик се изучува и надвор од Словенија, особено на славистички катедри во Европа, а владата на Словенија активно ја поддржува неговата промоција преку институти за култура, лекторатски програми и преводи на литература.

​